ΔΗΜΟΣ ΒΑΣΙΛΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΧΩΡΙΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ

Του Γιώργου Νούτσου*

Βιώνοντας το θεσμικό αυτοδιοικητικό πείραμα του Κλεισθένη στα Γρεβενά, θα μπορούσα χωρίς ενδοιασμό, να το χαρακτηρίσω αποτυχημένο. Όχι οριστικά καταδικασμένο όμως, καθώς επιδέχεται διορθωτικών κινήσεων, με σημαντικότερη την θεσμοθέτηση του αναγκαίου τρίτου ορεινού δήμου, του ΔΗΜΟΥ ΒΑΣΙΛΙΤΣΑΣ.

Ήμουν από τους λίγους, που από την πρώτη στιγμή, στα πλαίσια του δημοσίου διαλόγου για τον «Καλλισθένη», είχα με αρθρογραφία μου ταχθεί υπέρ της λογικής των τεσσάρων, στην χείριστη δε των περιπτώσεων, των τριών δήμων στην Περιφερειακή Ενότητα Γρεβενών

Ούτε εγώ, ούτε όσοι είχαν τότε ταχθεί υπέρ της άποψης αυτής εισακουστήκαμε. Πρυτάνευσαν οι κεντρικές κομματικές γραμμές, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, λειτούργησαν μονολιθικά και δεν έλαβαν υπόψη τους τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία σε αρκετές περιπτώσεις «αυτοδιοικητικών τερατουργημάτων», ανελαστικών και αναποτελεσματικών, με κύριους αποδέκτες των αρνητικών αποτελεσμάτων τον εκάστοτε τόπο και τους κατοίκους του.

Ο Α-ΛΟΓΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ

Του Γιώργου Νούτσου (**)

Ετερόκλητες συμπλεύσεις. Απλών ανθρώπων, που απλά φοβούνται και διστάζουν, μέχρι ακραίων... παντός χρώματος, πάσης φυλής και αδιευκρινήστου κοινωνικής συνομοταξίας.

Όλοι αυτοί, ενδύθηκαν μανδύα πολεμοχαρή, επιστράτευσαν εωσφόρους, σατανάδες, οικονομικές ολιγαρχίες, ρομποτάκια, καταγγέλλοντας προσπάθειες ελέγχου ή και «πεθαμού» της ανθρωπότητας.

Εκμεταλλεύτηκαν την - λογική υπό προϋποθέσεις - ευαισθησία μερίδας συμπολιτών μας, που αντιδρούν στην υποχρεωτικότητα και σχηματοποίησαν όλοι μαζί έναν περίεργο χυλό, που όμως εξακολουθεί να παραμένει άγευστος και άοσμος, χωρίς προορισμό και στόχο, πέρα από την γενική αναταραχή, την οχλαγωγία, την εμετική βία, το άλογο πάθος, την εμμονική υπερβολή, την στείρα άρνηση.

Η παραδοξότητα μάλιστα σπάει κόκκαλα, όταν έχουν το θράσος να αποδίδουν την ευθύνη της ακραίας αντιπαράθεσης στην τεράστια σιωπηλή μάζα των υποστηρικτών του εμβολιασμού, που είναι πασιδήλως γνωστό, πως λειτουργεί με υπέρτατο κοινωνισμό, με εμπιστοσύνη στις Εθνικές ηγεσίες, με αναγνώριση του διαχρονικού αγώνα της επιστήμης, πενθώντας σιωπηλά για τις εκατόμβες των νεκρών κι ευχόμενη βιωματικά, μέσα από την συντεταγμένη συμπεριφορά, την κοινωνική ομοθυμία και την σύνεση, σύντομα να υπάρξει διέξοδος στο τραγικό απάνθρωπο αδιέξοδο που βιώνουμε δυο χρόνια τώρα.

Στην υστερία δεν μπορείς να αντιπαραβάλεις υστερία, γιατί είναι δεδομένο, πως ως μη original υστερικός, θα ηττηθείς.